59. Novas tecnoloxías e materiais

Fai unha breve descrición (mínimo 3 liñas) de cada tecnoloxía:
Estaneno: construción bidimensional de átomos de estaño cuxa existencia se demostrou teoricamente e que sería un illante topolóxico e, polo tanto, mostraría supercondutividade ao conducir a electricidade polos seus bordos sen resistencia a temperatura ambiente. A adición de flúor aos átomos á capa monomolecular de estaño podería estender a temperatura crítica ata os 100 ºC, facéndoo práctico para o seu uso en circuítos integrados para facer computadores máis rápidos, máis pequenos e enerxeticamente eficientes.

Biomaterial: material destinado a ser introducido nun tecido vivo, especialmente como parte dun elemento cirúrxico ou implante. A nivel fisiolóxico, estes materiais teñen propiedades únicas en comparación co resto, xa que poden poñerse en contacto cun tecido vivo de forma inmediata sen causar respostas inmunes negativas no paciente. Os biomateriais poden ser materiais biolóxicos naturais (como a madeira ou a pel) ou artificiais (como os polímeros, as cerámicas ou os metais).

Grafeno: material laminar composto por átomos de carbono que se obteñen a partir do grafito, un dos elementos máis abundantes na natureza. Entre as súas principais características, o grafeno é duro, flexible, resistente, capaz de almacenar enerxía e ser bo condutor da calor e a electricidade. É grazas a estas propiedades que ten múltiples aplicacións no campo da electrónica, a informática, a construción, a medicina, entre outros.

Materiais intelixentes: materiais manipulados para responder de forma controlable e reversible (modificando algunha das súas propiedades) a estímulos externos. Algúns exemplos de materiais intelixentes son: roupa deportiva con válvulas de ventilación que reaccionan á temperatura e á humidade (abríndose cando o usuario súa e pechándose cando se arrefría), edificios que se adaptan a condicións atmosféricas (como o vento, a calor ou a choiva), fármacos que se liberan en sangue cando detectan unha infección vírica, etc.

Semicondutores: materiais capaces de actuar como condutores eléctricos ou como illantes eléctricos, dependendo das condicións físicas en que se atopen. Estas condicións adoitan involucrar a temperatura e a presión, a incidencia das radiacións ou as intensidades do campo eléctrico ou magnético ao que se vexa sometido o material. Na actualidade, o semiconductor máis empregado é o silicio, particularmente na industria electrónica e da computación.

Materiais nanoporosos: plataformas destacadas polas súas propiedades químicas e físicas únicas a nanoescala, que os converten en candidatos adecuados para desenvolver materiais e sistemas avanzados para unha gran variedade de aplicacións, entre as que se inclúen a catálise e a fotocatálise, a recolección e o almacenamento de enerxía, a fotónica e a optoelectrónica, a nanomedicina, a filtración e a separación.

Nanocelulosa: material que consta de nanofibras de celulosa e que se obtén a partir da compresión de fibras vexetais ou a través de cultivos naturais onde distintos tipos de bacterias o producen de forma autónoma. Pode usarse para elaborar biocombustible porque é lixeiro e forte. Así mesmo, ten a capacidade de crear un xel que é moi absorbente e que pode soportar dez mil veces o seu peso.

Materiais topolóxicos: materiais cuxas propiedades están definidas ou 'protexidas' pola propia estrutura e simetría do cristal, de forma que se non se modifica dita estrutura, estas propiedades non se poden cambiar. Nun material topolóxico, a condutividade é unha propiedade invariante definida por diferenzas entre fases ou estados do mesmo que lle confiren extraordinarias propiedades: os seus bordos están fortemente protexidos pero son excelentes condutores de electricidade, ademais en condicións ambientais normais.

Shrilk: material biodegradable que procede da cutícula dos insectos, composta primordialmente por múltiples capas de  quitina. Unha vez que se somete a un proceso físico e químico, controlando o contido da auga, o Shrilk pode adoptar unha textura ríxida ou elástica, o que o converte nun dos máis versátiles que existen no mundo dos materiais biodegradables. Pódese afirmar que é un material tan forte como o aluminio.

Materiais autoreparables: substancias sintéticas ou creadas sinteticamente que, tras sufrir un dano, corte ou fractura, poden volver ao seu estado orixinal provocando a súa propia reparación. Son materiais intelixentes que poden reparar gretas estruturais ou outros danos automaticamente, unha capacidade que pode estender en gran medida a vida útil dun produto e, nalgúns casos, axudar a protexer ás persoas de danos.